Jest to roślina o znaczeniu historycznym, którą od dawna doceniano ze względu na jej miododajne i lecznicze właściwości. Nawłoć, znana również jako Solidago, należy do rodziny astrowatych. Nazwa „Solidago” pochodzi od słów łacińskich solidare lub consolidare, co dosłownie tłumaczy się jako „wzmocnienie” lub „przywrócenie sił”. Surowiec leczniczy zawarty w nawłoci pochodzi z kwitnących części rośliny, w tym złocistożółtych kwiatostanów, liściach oraz części łodygi.
W średniowiecznej Europie rozpoznano jej pozytywny wpływ na leczenie schorzeń nerek, natomiast słynny botanik XVI-wieczny Lonicerus pochwalił korzystne działanie trzech gatunków nawłoci w stanach zapalnych jamy ustnej i kaszlu.
Właściwości Nawłoci są zdeterminowane przez różne fitozwiązki obecne w roślinie, takie jak flawonoidy o działaniu przeciwobrzękowym, glikozydy fenolowe o działaniu przeciwzapalnym, saponiny trójterpenowe o działaniu przeciwgrzybiczym oraz ściągające taniny (garbniki).
Nawłoć jest bogata w biologicznie aktywne związki, a zwłaszcza antyoksydanty i składniki mineralne. Wśród przeciwutleniaczy zawiera silnie działające flawonoidy (np. rutynę, pochodne kwercetyny czy kemferolu), glikozydy fenolowe takie jak lejokarpozyd, taniny oraz żółte barwniki – ksantofile które należą do karotenoidów. Zawiera też pochodne kwasu kawowego oraz lotne związki olejku eterycznego.
W nawłoci znajdują się również polisacharydy z grupy fruktanów, które wspierają równowagę mikroflory jelitowej i układ odpornościowy. Te związki, będące częścią błonnika rozpuszczalnego w wodzie, można znaleźć również w innych ziołach.
Zastosowanie nawłoci obejmuje zarówno spożycie doustne, jak i zewnętrzne użycie. Należy jednak podkreślić, że jej potencjalne skutki uboczne nie zostały jeszcze w pełni zbadane. Zazwyczaj zaleca się spożywanie między 6 a 12 gramami kwitnącego ziela dziennie. Przy stosowaniu wewnętrznym nawłoci zaleca się zwiększenie spożycia płynów, ponieważ to zioło ma silne działanie moczopędne.